Eerst probeerden we hem te strikken met De Legende, maar kregen we onze agenda's niet in overeenstemming. Ook niet na herhaalde pogingen.
Toen polsten we naar Aroma di Amore, maar voor we daar een geschikte gelegenheid voor vonden, besloot deze legendarische band de instrumenten aan de haak te hangen. Zouden we Elvis Peeters ooit nog op ons podium krijgen?
En kijk: plots stond hij voor onze neus en vertelde dat ze een try-out zochten voor iets 'punk-jazz-morphine'-achtigs. Daar moesten we geen twee keer over nadenken.
Wilderman drijft op de strakke baslijnen van Chris Carlier die daarbij ondersteund wordt door de viriele drums van Toon Van Dionant. De eigenzinnige kleur en richting ontstaat verder door de heerlijke bariton-sax van Koen Van Roy. Dwingend, drijvend, natuurlijk met vleugjes Morphine (je kan op een podium immers geen bariton meer bovenhalen zonder aan deze legendarische band te denken) neemt Wilderman je mee naar hun eigen universum. Eentje dat niet zozeer verschilt van het onze (want ook daar eingigen we allemaal in de grond), maar dat door de heerlijke muzikale poëzie van Elvis Peeters een geheel eigen dimensie krijgt.
Voor een eerste try-out zat dit al heel erg goed, we kunnen alleen maar reikhalzen uitkijken naar het vervolg. Dat dit straf is en wordt, mag u nu al van ons aannemen.
/Wilderman120617.jpg)
