We gaan ons enthousiasme voor de passage van RAMONA niet onder stoelen of banken steken: mannekes, dat was straffen toebak!
Van bij het eerste nummer hield een heel staminee zijn adem in en vanaf het tweede nummer kon je een speld horen vallen. Iedereen liet zich graag leiden door de wonderschone harmoniëen die de vier dames ten gehore brachten of door de subtiele, soms heerlijk groovy percussie. Doe daar nog de warme klanken van de cello bij - die soms ook voor een baslijntje zorgde - en de subtiele inkleuringen met een streepje gitaar, enkele akkoorden op een aftands casio'tje of een prachtig melodietje op de duimpiano en je wilde nooit meer weg uit de wereld van RAMONA. Die mag dan wat donker zijn soms (Disease), op het podium zorgt de instrumentenkeuze voor iets frivools en verrassends.
Ramona Verkerk zelf is ten slotte ook een ontwapenende, oprechte frontdame die haar band mooi in balans brengt en houdt: de stemmen worden gebruikt zoals het nummer ze vraagt, zodat je steeds opnieuw verrast bent door de kracht en de combinaties van al dat moois.
Deze gaan we niet licht vergeten, we volgen de dames vanaf nu op de voet.
Vet. Moddervet!
