Marcel Vanthilt (try-out)

60 was hij geworden. En hij had een rotperiode achter de rug. Dat leverde hem echter een eerste solo-album op (Ca$h Ca$h) waarmee hij naar ons staminee afzakte om de boel live eens uit te proberen.

Maar laat ons beginnen met u gerust te stellen: hij zag er fris en monter uit en had er zin in. 

Gedreven, immer sympathiek en uitgelaten beklom de man die MTV mee groot maakte in onze contreien het podium om ons onder te dompelen in pompende beats, frivole electro en speelse synths.

De single's uit de plaat (Oklahoma, Gouden Cadallac) had de band al goed in de vingers en klonken lekker strak en snedig. Andere nummers zochten nog wat meer naar de juiste vorm, maar het spel dat Vanthilt daarmee speelde, maakte dat niemand zich daar aan stoorde. De handleiding van een printer op muziek werd op gelach en applaus onthaald.

We kregen als toemaat nog wat lekkere Arbeid Adelt! voorgeschoteld (De dag dat het zonlicht niet meer scheen) en met een straffe cover van The Ramones (I wanna be sedated) onderstreepte Vanthilt nog even hoe er altijd een punker in hem zal schuilen.

Fijne set met fijne hoekjes eraf. En die hoeven niet allemaal bijgeplamuurd!