Dat ze van goeden huize gaan moeten komen om dit nog te overtreffen.
We waren er behoorlijk trots op dat we Dylan Leblanc op ons podium mochten ontvangen en keken uit naar al dat moois, maar het bommetje dat Dylan en zijn band The Pollies gisterenavond in uw staminee lieten ontploffen is er eentje dat we niet licht zullen vergeten.
Nadat Leblanc ons akoestisch en solo liet kennismaken met zijn indrukwekkende stem en dito songschrijverschap, vervoegden The Pollies hem op het podium; en na een mooie opwarmer, kozen de muzikanten resoluut de weg vooruit: strakke rock'n roll, indruwekkende gitaarduels en schitterende tempowisellingen in de nummers. Het staminee nam de vibe onmiddellijk over en er ontstond een broeierige atmosfeer waarbij artiesten en publiek om het meest energie aan elkaar leken te willen schenken. Met enkele kleine rustpunten, dreef Dylan Leblanc zijn set genadeloos naar een climax en hijgden publiek en band tijdens de akoestische bisronde uit van wat we alleen maar kunnen omschrijven als 'miljaar, hoe vet was da seg!'.
Nadat de laatste noten wegstierven en iedereen weer wat op adem kwam, vonden artiesten en toeschouwers elkaar nog aan de toog of op het terras. De vele complimenten en knuffels die over en weer gingen, getuigden van wat er die avond ontstaan was: pure magie.
