Inmiddels kunnen we statistisch aantonen dat de groepen die van over de taalgrens tot in ons staminee afzakken dat alleen maar doen om een dikke show te spelen en een straffe herinnering achter te laten.
Dat was zo met Dan San, dat in november 2016 ons podium benutte om een wonderschone set af te leveren en dat deden de heren van Pale Grey afgelopen zondag ook. Dat beide bands een gemeenschappelijke muzikant delen en bij dezelfde booker onderdak vinden, is dan ook geen toeval. Iets in de klankkleur lijkt gemeenschappelijk, maar voor de rest gaan ze mooi hun eigen weg.
Pale Grey grossiert in dromerige pop, alternatieve rock, verfrissende nummers en heerlijk muzikaal enthousiasme. Hoewel de groep onmiskenbaar zijn eigen klankleur heeft en een prachtige sfeer doorheen elk nummer weet te weven, kiezen ze evenzeer voor elk nummer een nieuwe invalshoek en weten ze de hele set lang te verrassen.
Streepjes postrock (die kunnen ons niet lang genoeg duren: die outro van 'Wave' is moddervet!), poppie refreinen (dat van 'Billy' blijft door ons hoofd spoken in al zijn melancholische eenvoud), of zelf het aan hip-hop verwante 'Crow' om nog te zwijgen over de opzwepende electro en drums van Hunter en ook daar dat catchy refreintje (en die spooky brug!) enfin, reden genoeg om over dit optreden na te praten en dat te blijven doen. Straf, heel straf!
We volgen Pale Grey vanaf heden met argusoren!
/palegrey101217web.jpg)
